Wykrzyknik, który sflaczał, staje się znakiem zapytania. [Stanisław Jerzy Lec]

Na przestrzeni niemal sześciu lat od napisania i wydania książki miałam kontakt z wieloma z moich Czytelniczek. Proces towarzyszenia im w drodze od toksyny do normalności był dla mnie wprost fascynujący. Spotykałam je w dobrze mi znanym sprzed lat stanie. Jako istoty skrajnie wyczerpane chaosem panującym w ich umysłach i życiu, walczące o choćby minutę wyciszenia i wolności od poczucia winy, upokorzenia, ale i paradoksalnej tęsknoty za iluzją swoich związków. Z czasem było mi dane obserwować, jak spod tej skorupy wydobywają się świadome, witalne, odkrywające swój potencjał kobiety. Uczyłyśmy się od siebie nawzajem. Przyglądanie się procesowi ich zdrowienia uświadamiało mi, jak długą i niełatwą drogę sama przeszłam. Wszystkie razem jesteśmy żywym dowodem na to, że z tego się wychodzi. Częstokroć w dużo lepszej postać, niż się w to weszło.

Z perspektywy czasu symptomatyczne wydało mi się, że na początku tej drogi niemal wszystkie kobiety, i spośród tych znanych mi osobiście, i te, z którymi jedynie utrzymywałam korespondencję, miały identyczne wątpliwości i zadawały identyczne pytania. Dokładnie zresztą te same, które sześć, siedem lat temu zadawałam ja. Jest to według mnie kolejny dowód na schematyczność i powtarzalność wzorca, według którego budują wyniszczające relacje ludzie zaburzeni. Dowodzi też tego, że nie jesteście w swojej sytuacji osamotnione.

Po latach większości z nas odpowiedzi na te pytania wydają się oczywiste. Mam jednak świadomość, że problem niestety jest nadal aktualny dla bardzo wielu kobiet. Dlatego właśnie w tej formie – niejako dodatku do książki – postanowiłam nakreślić kwestie powracające jak bumerang w postaci niedających wam spokoju pytań, które utrudniają skuteczne działania w obronie własnej.

P.S. Dziękuję moim Czytelniczkom i Czytelnikom za wzbogacenie moich materiałów o przykłady poszczególnych przemocowych zjawisk.

**************************

Fot. http://pluspng.com

1,583 wizyt na stronie